-Piše: Jovo Pejović

„Mjeru ostvarene sudbine dali su nam preci, oni čija imena pominjemo s ponosom i strahopoštovanjem, nema ih mnogo, ali ih je dovoljno da osvijetle put u pomračinu“, rekao je jednom prilikom književnik Milovan Danojlić. Nijedna iole poznatija ličnost u istoriji Crne Gore nije negirala srpsko porijeklo Crnogoraca. Njime se, koliko do juče, ponosio najveći broj aktuelnih vlastodržaca. Šta je uslovilo nagli zaokret u njihovoj politici, i kako su od velikih Srba postali veliki srbomrsci, jasno je svima koji malo bolje poznaju prilike u Crnoj Gori. Takvih primjera je bilo i ranije. Najveći broj časnih podgoričkih muslimana s kojima sam razgovarao na ovu temu, dobro zna da je njihovo porijeklo srpsko, kao što bi to morali znati i novopečeni montenegrini. Jedino u Crnoj Gori imate nebrojeno primjera da se dva rođena brata, od istog oca i majke, nacionalno izjašnjavaju jedan kao Srbin, a drugi kao Crnogorac. Počeci agresivne antisrpske politike u Crnoj Gori rezultat su velikog uticaja NATO-a i zapadnih sila na aktuelni režim. Ovih dana ta i takva politika ulazi, po njima, u završnu fazu, a najveću prepreku na tom putu predstavlja im Mitropolija crnogorsko-primorska, stožer naše državnosti i duhovnosti kroz istoriju, koja uživa veliko poštovanje među građanima.
Smiješno je da sledbenici politike koja je sve vjerske objekte u Crnoj Gori pretvarala u ruine, i koji su od sveštenika bježali kao đavo od krsta, danas iskazuju brigu, kako oni to kažu, zbog devastacije vjerskih objekata, koji su zahvaljujući mitropolitu Amfilohiju obnovljeni i predstavljaju najveće istorijsko blago Crne Gore, koje turisti i vjernici iz regiona i iz raznih krajeva svijeta posjećuju u velikom broju. Svaki put kada vlast krene da poništava dio istorijske prošlosti Crne Gore, ona u stvari poništava Crnu Goru. Crnogorski Srbi su ispisali najsvjetlije stranice u istoriji Crne Gore. Svi naši preci kojima se klanjamo i koje s ponosom pominjemo bili su Srbi. Mnogi koji se danas deklarišu kao etnički Crnogorci forsiraju priču o Crnoj Gori koja nije istorijski održiva, jer se zasniva na propagandi i neznanju. Tako se zloupotrebljava i ličnost znamenitog crnogorskog junaka Krsta Zrnova Popovića, koji je bio Crnogorac u duhu dinastije Petrović, a bilo mu je nepoznato nesrpsko crnogorstvo. Njegovo pisanje u „Glasu Crnogorca‘‘ da je Crna Gora ona zemlja gdje se sačuvala iskra slobode Srbinove dokazuje da njegovo antisrbijanstvo nije isto što i antisrpstvo. Crnogorci njegovog vremena nikada nijesu u negativnom kontekstu govorili o Srbima, a ako je neko to i činio to je radio prema srbijanskoj vlasti. Da se radi o licemjerima, pokazuje primjer da istovremeno slave i Krsta Zrnova Popovića i njegove ubice, što je, mora se priznati, neodrživo, kao što je neodrživo i njihovo tumačenje istorijske prošlosti Crne Gore, izvlačenjem iz konteksta ili falsifikovanjem riječi nekih znamenitih ljudi koji su se javno izjašnjavali protiv vlasti u Srbiji, ali koji nikada nijesu negirali srpsko porijeklo Crnogoraca. Crna Gora je izgubila mnoge vrijednosti, prije svega moralne i duhovne. Politika diskriminacije Srba u Crnoj Gori vodi se u svim sferama društva. Tako se žele predstaviti izdajnicima oni sportisti iz Crne Gore koji igraju u reprezentativnim selekcijama Srbije, ali se pritom ćutke prelazi preko činjenice koliko Srbijanaca igra za reprezentativne selekcije Crne Gore. I kao što su se moji preci, po ocu od Ivana Kosančića, a majci od vojvode Batrića Martinovića, opjevanog u „Gorskom vijencu“, nastanili u Crnoj Gori poslije kosovskog zbjega, tako su u najvećem dijelu i crnogorska bratstva nastala iz kosovskog zbjega. Zato za mene, kome je sve čega želim da se sjetim vezano za četiri nahije, nema dileme da je Crna Gora srpska Sparta, kao što mi je jasno da politika asimilacije Srba ovdje nikada neće proći. Jer, ko se stidi „majčina mlijeka‘‘, i ko se zavisno od toga koliko mu je to profitabilno izjašnjava čas ovako čas onako, ostaće, kako je veliki pjesnik zapisao, „rđa dovijeka“.